Optocoupler (Optokuplör)

Optoizolatör, fotokuplör veya optikal izolatör olarak da bilenen optokuplörler, birbiri ile optik bağlantılı ışın verici ve fotoalıcıdan oluşan bir devre elemanıdır. Elektriksel bir bağlantı olmadan düşük gerilimlerle yüksek gerilim ve akımları kontrol edebilen ve iki devrenin elektriksel olarak izolasyonunu (yalıtılmasını) sağlar.

İlk optokuplörler 1963 yılında Ivars G. Akmenkalns ve diğerleri tarafından geliştirilmiştir. IBM tarafından geliştirildi ve ilk versiyonlarda verici eleman olarak daha küçük akkor lambalar veya neon lambalar ve alıcı eleman olarak bir fotodirenç kullanan dirençli optokuplörlerdi.[1] 1977'de lambaların yerini ışık yayan diyotlar ve diğer şeylerin yanı sıra ses teknolojisinde, örn. B. Gitar amplifikatörlerinde, amplifikatörlerin özelliklerini kontrol etmek için kullanılır. dirençli, yani H. Fotodirençlerle çalışan optokuplörler, 1...200 Hz'lik bir alt limit frekansına sahiptir.[2]

Yaklaşık 1972'den beri optokuplörler, çift hat içi paket (DIP) gibi çip paketlerine benzer paketlerde elektronik bileşenler olarak sunulmaktadır. Uzatılmış gövde tasarımları da yaklaşık 4 kV'dan başlayan yüksek yalıtım voltajları için üretilmiştir. Şebekeyi güvenli bir şekilde ayırmak için, baskılı devre kartlarında verici ve alıcı bağlantıları arasında 8 mm'lik bir kaçak mesafesini koruyabilmek için optokuplörler bazen bağlantılar arasında artırılmış bir mesafe ile üretilir. Lehim pedleri arasındaki mesafeler yeterli değilse, optokuplörün altındaki kaçak mesafesi de bir yarık ile uzatılabilir.